In ons kleine dorpje heerst een grote gemeenschapszin. Dat zie je vooral in het grote aantal verenigingen dat er is en in de minder formele vormen waarin we elkaar als dorpsgenoten ontmoeten. Zo ben ik lid van de vrouwenvereniging, ga ik naar de knutselclub en naar het breicafé. Daarnaast ben ik voorzitter van het bestuur van het gemeenschapshuis dat ons dorp rijk is. Het thuis van de verenigingen waar de leden elkaar ontmoeten.
Een taak die hoort bij in een bestuur zitten, is de uitnodiging voor een activiteit bij de dorpsgenoten in de brievenbus doen. Vandaag deden we dat voor het jaarlijkse stamppottenbuffet. Op zo’n mooie dag als vandaag is dat geen vervelende klus en een goede reden om er een heerlijke wandeling van te maken. We wonen tenslotte niet voor niets midden in een natuurgebied.
Ineens zag ik dit prachtige plaatje. Nog niet eerder was dit mooie doorkijkje me opgevallen. Op de foto nog mooier dan in het echt moet ik er wel bij zeggen. Nee, ik heb de foto niet bewerkt, maar het blauw is op de foto nog intenser dan het werkelijk was.
Het woord dat gelijk in mij op kwam bij het zien van de foto was Reflectie. De realiteit wordt in het water gereflecteerd en er is bijna geen onderscheidt te zien tussen wat “echt” is en wat de reflectie is.
Reflectie is een woord dat voor mij grote betekenis heeft en iets wat altijd al in mijn leven een grote rol heeft gespeeld. Ik deed het eigenlijk altijd al; overdenken, beschouwen, bezinnen. In eerste instantie vooral in een poging om de wereld om me heen te begrijpen. Zoals de reacties van mensen die ik vaak niet begreep en daardoor niet kon plaatsen. Klopte wat ik dacht en voelde dan niet?
De laatste jaren is reflectie er vooral om mezelf te begrijpen. Waarom ik reageer zoals ik reageer op mensen of situaties, op wat mijn gevoel me wil vertellen en wat mijn intuïtie me ingeeft. Dat helpt me om het onderscheid te maken tussen wat van mij is wat van de ander. En het zo nodig bij de ander te laten in plaats van het mee naar binnen te nemen.
Mooie talenten hebben ook potentiële valkuilen. Zo ook dat van een van mijn grootste talenten: inlevend en invoelend zijn op basis van sociale empathie. De valkuil die bij dit talent kan voor komen is dat de grens tussen wat van jou is en wat van de ander vervaagd en het daardoor verwarrend kan zijn. Je kunt je mee laten nemen in het gevoel van de ander en daarin verstrikt raken. Die valkuil ken ik zeker en daar heb ik heel lang veel last van gehad.
Daardoor ben in ontrouw geworden aan mezelf en aan mijn mooie talent. Er was vaak een strijd tussen mijn gevoel en mijn denken. Waarbij het denken – gevoed door een innerlijke criticus – het meestal won. Terugkijkend snap ik dat dat me de illusie gaf ik het dan mijn gevoel beter onder controle kon houden.
Gelukkig is het nooit te laat om kennis te maken met je talenten en sinds ik zo’n 10 jaar geleden mijn talenten voor het eerst in kaart bracht met de TMA analyse viel er iets op z’n plek. Sinds die tijd kan ik de kracht van het talent veel beter zien en compassie hebben voor mijn eerdere worsteling.
De tools uit de Eponaquest opleiding gaf het verder handen en voeten. Het leren luisteren naar de wijsheid van je lichaam, de boodschap van emoties en deze gebruiken als basis voor reflectie heeft mijn eigen toolbox rijkelijk gevuld en me als mens verrijkt. Daardoor kan ik er oordeelloos voor anderen zijn. Een waarde die ik vaak terugkrijg in mijn TMA gesprekken en coachsessies.
Mooi he hoe een toevallige foto op een zonnige dinsdagmiddag het begin van een mooi reflectie is op hoe ik gekomen ben van waar ik was tot waar ik nu sta.
