Ken je dat je iets zoekt, het nergens kunt vinden en je het op een ander moment ineens tegenkomt? Hoe kan het dat ik het toen niet gezien heb, vraag je je dan af. Iemand heeft het er vast neergelegd, dat moet wel want anders had je het zeker gezien.

Hoe kan het dat je iets wat zo zichtbaar is niet ziet? Dat is als aan een vis vragen wat water is. Deze ervaring had ik bij de Masterclass Harmonisatie. Terug bij Ruud Knapen van de Windopleiding, waar het allemaal begonnen is en die voor mij de brug was tussen mijn oude en mijn nieuwe leven. Zijn eerste boek was een van mijn laatste opdrachten bij The DocWorkers en de Wind opleiding volgen de eerste stap op het pad van coaching met paarden.

Mijn hoofd deed toen nog erg zijn best om het allemaal te begrijpen, maar ik kon er nog niets mee. De zinnen ‘het lijkt wel of je druk zijn creëert’ en ‘waar heb je meer vertrouwen in, de methodiek of je intuïtie’ die ik meekreeg uit de opleiding zijn tot op de dag van vandaag mijn leidraad, Gaandeweg hebben ze steeds meer betekenis gekregen.

De Eponaquest opleiding die ik enkele jaren geleden volgde, bracht me de balans tussen methodiek en intuïtie. De aandacht voor je eigen thema’s, voor de informatie die je lichaam voor je heeft, de boodschap van emoties, de achting voor de wijsheid van de paarden, de ondersteunde theorie over essentiële onderwerpen als het authentieke en het valse zelf. De kracht van de oefeningen met de paarden waarin het heelhouden van de ervaring door weinig woorden te gebruiken leidend is. In die opleiding vond ik woorden voor wat ik eerder al geleerd had en waar ik nu wat mee kon. 

De Masterclass voelde dan ook het rondmaken van de cirkel, terug naar waar het begonnen was en met nieuwe ogen kijken en ervaren. Het meisje dat ik in mezelf ontmoette in de sessie in de Masterclass wist nog niets van alle concepten en verhalen. Zij wilde alleen maar blij ZIJN. Dat gevoel kan ik me herinneren van mij vroege kindertijd. Daarna is de schrik gekomen door de reacties van mensen. En daarmee de twijfel over mijn ‘oké zijn’.

Het was een ervaring van thuiskomen en erkennen dat wat ik dacht te zoeken er altijd al geweest is, maar dat ik het niet kon zien. Ik ben ontrouw geworden aan het weten in mij door de reactie van mensen die ik niet begreep. In al mijn puurheid heb ik hun verhalen en emoties voor laten gaan om mijn innerlijke weten en heb ik een weg gevonden om me staande te houden in de wereld. Ik heb dingen gedaan waar ik kennelijk goed in was en nog ben. Ik ben daarin succesvol, maar het geeft geen werkelijke voldoening.

Elke JA MAAR die nu opkomt, elk obstakel die mijn denken nu opwerpt kan ik in liefde aankijken. Er is ook wel verwarring, want als ik alle concepten loslaat, elke identificatie met wie ik denk te zijn. Wat blijft er dan over en wat heb ik dan te bieden?

Dan zit ik daar in al mijn kwetsbaarheid gewoon te zijn wie ik ben, zonder verhaal, zonder concept. Dat is wat ik te bieden heb, zijn wat ik zo graag meer wil zien in de wereld. Elkaar ontmoeten in onze kwetsbaarheid, dat wat we zijn voor en voorbij de verhalen en concepten.

Terwijl ik dit type, komen er beelden en ervaringen voorbij, die me raken omdat ze allemaal stukje in de puzzel zijn. Mijn eerste ontmoeting met paarden die zo intens was dat het me nooit meer los gelaten heeft. De rol die paarden vanaf dat moment in mijn leven hebben gehad, alsof ik een andere wereld binnenging waar ik me nog niet mee kon verbinden. De paarden die me zoveel hebben geleerd over mezelf en me terug hebben gebracht bij vertrouwen op mijn gevoel. 

Ik had me volledig overgeleverd aan de schijnbare veiligheid van het denken, ook al gaf me dat een rot gevoel. De overtuiging die ik daardoor was gaan geloven dat ik niet oké was en dat ik meer mijn best moest doen om ervoor te zorgen dat er geen vervelende reacties van anderen kwamen.

Het laatste stukje barrière dat nog restte, is om te durven gaan waarvoor ik sta. Toch nog steeds vanuit de overtuiging dat ik het iedereen naar de zin moet maken. Wat een grote taak heb ik op me genomen!! Want ik weet natuurlijk wel dat dat niet mijn taak is, dat ik dat helemaal niet kan. Het is ieders eigen taak is om de weg te gaan van het je ontdoen van alles wat zit tussen je essentie en het verhaal dat je over jezelf geloofd.

Mijn taak is het om genoeg te hebben aan alleen mijn eigen goedkeuring. Om keuzes te maken in met wie ik wil werken, te gaan voor waar ik voor sta. Alleen die mensen mee op de reis van het hoofd naar het hart te nemen die de bereidheid hebben zichzelf in alle kwetsbaarheid te ontmoeten. Mensen die afscheid willen nemen van dat wat ze niet meer dient. Mensen die het verlangen hebben om werkelijk authentiek zichzelf te zijn. Mensen die verantwoordelijk en eigenaarschap willen nemen voor hun woorden en hun daden. Hoe eng en spannend dat ook is. want zijn we zonder al onze verhalen? 

Dan zijn we net als de paarden zonder oordeel, leven we in het hier en nu én gaan we met gemak steeds weer terug naar ontspanning. Dan is er liefdevol plek voor iedereen in onze kudde!